Dwa lata temu siły rosyjskie próbowały przeprowadzić hitlerowski blitzkrieg na Ukrainie. Według Władimira Putina, dyktatora Rosji, celem było zniszczenie Ukrainy: zarówno państwa, jak i narodu, z jego charakterystycznym językiem i kulturą. Blitzkrieg zakończył się niepowodzeniem dzięki epickiemu ukraińskiemu oporowi, definiowanemu przez homeryckie akty męstwa i wspieranemu przez niezwykłą solidarność społeczną. Oto ironia wojny Putina: naród ukraiński jest bardziej zjednoczony niż kiedykolwiek, a jego stalowa odporność i wola zwycięstwa wykuły się w rosyjskim piecu.
Cena, jaką zapłaciła Ukraina, jest niepoliczalna. Nikt dokładnie nie wie, ilu ukraińskich żołnierzy, rezerwistów, ochotników i cywilów zginęło; liczby te pewnie idą w setki tysięcy. Rosyjski sposób prowadzenia wojny – obejmujący bezmyślne niszczenie infrastruktury gospodarczej, szkół, szpitali i ośrodków kulturalnych – spowodował szkody warte prawdopodobnie bilion dolarów, dodatkowo siły rosyjskie uczyniły z Ukrainy największe pole minowe na świecie, których oczyszczenie zajmie dziesięciolecia. Aż czternaście milionów Ukraińców stało się uchodźcami międzynarodowymi lub osobami wewnętrznie przesiedlonymi; jednak nie ma obozów dla uchodźców ani na Ukrainie, ani u jej europejskich sąsiadów, ponieważ ci, którzy mają domy, otworzyli je dla swoich współobywateli lub sojuszników. Jak to niedawno ujął arcybiskup Borys Gudziak z Ukraińskiego Kościoła Katolickiego: „Zimą 2022–2023, kiedy Putin uszkodził lub zniszczył 40 procent ukraińskiej sieci elektroenergetycznej, nikt nie zamarzł. Ludzie dosłownie dzielili się swoim ciepłem.”
Nie oszczędzono kościołów na Ukrainie: w ciągu ostatnich dwóch lat uszkodzonych lub zniszczonych zostało około sześćset domów modlitwy. Tam, gdzie siły rosyjskie utrzymują terytorium Ukrainy, wolność religijna została wygaszona dla katolików, protestantów, Żydów, muzułmanów i tych ukraińskich prawosławnych, którzy nie ugięli się przed rosyjskim prawosławnym patriarchatem Moskwy, którego przywódca – patriarcha Cyryl – powtarza dżihadystyczny język sunnickiego i szyickiego islamu w jego bluźnierczym poparciu dla ludobójczej wojny Putina.
A mimo to Ukraina pozostaje niezniszczona.
Nikt o duszy i sercu nie byłby w stanie obejrzeć krótkiego, dziewięćdziesięcio-sekundowego filmu przedstawiającego Ukraińców rannych w czasie wojny i nie wzbudzić szacunku i podziwu dla takich ludzi: ośmioletniego chłopca z strasznymi oparzeniami twarzy, który bierze lekcje tańca; dzieci i dorosłych po amputacjach, większość z protezami, pływająca, biegająca, ucząca się sztuk walki, trzymająca na rękach swoje nowonarodzone dzieci – a wszystko to w czasie wyniszczającej wojny. Jednak są Amerykanie – w tym prawodawcy i jeden wybitny kandydat na prezydenta – którzy w jakiś sposób nadal wyobrażają sobie, że istnieje moralnie i politycznie akceptowalny wynik tej walki, który nie wiąże się z porażką determinacji Putina w odtworzeniu imperium rosyjskiego: ambicja, która nie zatrzymuje się na granicach późnego, nieopłakanego Związku Radzieckiego.
Są też Amerykanie, którzy nadal połykają haczyk, linkę i ciężarek rosyjskiej propagandy, stając się w efekcie politycznymi czynnikami umożliwiającymi Putinowi w Stanach Zjednoczonych.
Rosyjską wojnę na Ukrainę poprzedziła prowadzona latami kampania dezinformacyjna, w ramach której farmy trolli zalewały Internet i media społecznościowe kłamstwami: między innymi o tym, że morderczy tyran, który zabija krajowych krytyków, wywołując chaos poza granicami Rosji, jest w jakiś sposób obrońcą „cywilizacji chrześcijańskiej”. Podatność Ameryki na rosyjską propagandę ma długą, tandetną historię, sięgającą dziennikarskich celebracji rewolucji bolszewickiej przez Johna Reeda i kontynuowaną przez Waltera Duranty’ego tuszującego w New York Times celowe zagłodzenie przez Stalina milionów Ukraińców podczas Wielkiego Głodu w latach 1932–1933. Ta eskalacja nadużyć osiągnęła obecnie groteskowy dno, gdy Tucker Carlson odgrywał błazenadę pozwalając Putinowi na niedorzeczne twierdzenie, że Polska sama była winna inwazji Hitlera w 1939 roku.
Współczesna rosyjska zapora propagandowa odniosła swoje skutki: spowodowała dysfunkcję Kongresie USA. Determinacja Ukrainy by przetrwać zdegradowała armię Rosji, wzmocniła NATO, przywróciła Europę do rozsądku i w ten sposób wniosła znaczący wkład w bezpieczeństwo Stanów Zjednoczonych: niezwykle bogatego kraju, w którym wydano 92 miliardy dolarów na zakłady piłkarskie, koszykówki i baseballu w latach 2022–2023. Politycy twierdzący, że nie stać nas na militarne wsparcie Ukrainy, lub którzy nalegają na powiązanie pomocy wojskowej dla Ukrainy z rozwiązaniem ich skarg dotyczących polityki wewnętrznej, albo mają urojenia, albo ukrywają przed swoimi wyborcami geopolitycznych faktów.
W obu przypadkach mogliby wziąć lekcję od Arthura Vandenberga.
Senator Vandenberg, republikański fiskalny konserwatysta równoważący budżet sprzeciwiał się wielu programom New Dealu i Fair Dealu za rządów Roosevelta i Trumana. Kiedy jednak prezydent Truman zwrócił się do niego o poparcie dla Planu Marshalla i NATO, Vandenberg nie zażądał w zamian za uchylenie jednego ze swoich błędów, czyli krajowej ustawy o stosunku pracy. Arthur Vandenberg był dorosły. Oby było dziś więcej takich w Kongresie, solidaryzującym się z naszymi niezłomnymi ukraińskimi przyjaciółmi i sojusznikami.
Ten tekst został opublikowany na łamach portalu First Things 21.02.2024
Możecie Państwo też przeczytać wywiad przygotowany na 2. rocznicę wojnie na Ukrainie. Radna Mariupola, która brała udział w pomocy humanitarnej oblężonemu miastu, mówi w nim o pierwszych tygodniach wojny z perspektywy miasta-bohatera. Dostępny jest tutaj:
20 dni w Mariupolu – wspomnienia z oblężonego miasta. Rozmowa z Kateryną Suchomłynową
